Het zijn zeldzame momenten, de enige aan dek te zijn…

Als de rest van je wacht in de kombuis zit voor een boterham of in de navigatieruimte is het een stil moment voor de roerganger van de Tres Hombres. De wind, de wolken en het water om je heen. Hier en daar een piep of een kraak van het lopend touwwerk. Je geeft een draai aan het roerwiel en het schip reageert. Jij en het schip alleen op de oceaan.
Maar even later heb je alweer mensen om je heen, die praten of werken of die vragen of zij nu eindelijk weer even mogen sturen en het moment is weer voorbij…

Ik heb overigens promotie gemaakt. Nu Ruth afgemonsterd is in de Dominicaanse Republiek ben ik de science officer van de Tres en ben ik verantwoordelijk voor het nemen van de phyto-plankton-monsters – zo lang het weer het toelaat en het gereedschap het uithoudt. Vandaag is een rustige dag, dus het kan weer, na twee dagen van te heftige golfslag. Ik hang het monsternet overboord, noteer snelheid, datum, tijd en geografische positie, gooi het opgevangen water — met hopelijk wat microscopisch plankton — in het reageerbuisje en ruim alles weer op.
”Walvis!” Een baleinwalvis laat zich horen. We zien nog net aan stuurboord het dier, een beetje rug, een kleine rugvin. Iedereen staat te kijken, de roerganger baalt dat hij juist nu aan het roer staat en niet kan kijken.
De walvis komt achter het schip op. ”Daar, zag je hem?” Dan aan bakboord komt hij op, en nog eens, en nog eens. Iedereen loopt met het dier op richting voordek. Dan keert het dier om en we zien hem nog een keer opkomen, wegzwemmend van ons.
Niet veel later weer eentje. ”Daar! O, het zijn er twee!” Een moeder en kalf komen samen op, maar helaas niet op herhaling.
Terug aan het werk dan maar.

Hondenwacht: Er is wat heropleving van zeeziekte en iemand heeft holiday watch, dus we zijn uiteindelijk met zijn drieën op wacht: Andreas, Clement en ik. Het was een heftige dag overdag: gaffeltopzeil, buitenkluiver, bovenbram en oppergrootstengestagzeil zijn neergehaald en gepakt. Maar nu ‘s avonds is het rustig en wij gedrieën weten wel van het reilen en zeilen van het schip.

”Alleen maar nacht en water,” zegt Andreas. Een grijs wolkendek verbergt de sterren en de maan. Als de thee op is, vindt Andreas dat het tijd wordt om wat zeilen te zetten. We spelen steen-papier-schaar om wie naar boven moet om de bovenbram en het stagzeil los te halen. Ik verlies en klim. Eerste platform stagzeil los en door naar de top. Daar bovenin de mast is het als een slechte metronoom, zo ga je heen en weer.
Op bakboord, aan de horizon zie ik nog de toplichten van een tanker, Liberiaanse vlag. Ik sta op de bramra met een elleboog gekruld om een pardoen en haal de bindsels los. Dan rond de steng en de jakobsladder naar de andere kant en hetzelfde liedje. Terwijl ik naar beneden klim wordt het stagzeil al gezet. De val wordt doorgehaald, ik hoor de leuvers over de stag omhoog schuiven. Het zeil ontvouwt zich. Eenmaal beneden gooien Clement en ik de geien en de gordingen los en halen de schoten door. Dan halen we de val door, brassen netjes en de bovenbram staat weer mooi bol van de wind.
Dan gaat Andreas de boegspriet op om de buitenkluiver los te halen, terwijl ik het roer overneem. Eenmaal terug neemt hij het roer weer en ga ik naar de val, terwijl Clement aan de schoot staat. Om de val goed door te halen komt Andreas snel naar voren – het schip stuurt zichzelf. Is de val belegd, help ik Clement met de schoot.

Even rust, dan Andreas: ”Gaffeltopzeil ook maar dan?”
”Waarom niet,” aldus Clement. Dus hop, daar gaat-ie omhoog. Andreas lacht: ”zeilen is leuk.”

Zo is het maar net.

Do you enjoy reading our crew’s adventures? Imagine being there when you enjoy our products at home!