Vandaag 2 januari vier ik mijn 30e verjaardag, voor de 3e keer mijn verjaardag op de Tres Hombres voor het eerst midden op de Oceaan, voor het eerst als kapitein. En de dagen zijn als alle dagen op de oceaan, een alweer prachtige zonsopgang terwijl de portside watch hun ochtend wacht beëindigd, pap met gebakken bananen eet als ontbijt. Dagelijkse kleine beslommeringen als: de koffiefilters zijn onvindbaar dus moeten we met de herbruikbare filter koffie op schenken (wat een paar minuten langer duurt), we kunnen er tijdens de nachtwachten uren over praten.
Een wachtoverdracht tussen de Port en Starbord. Een plan voor de dag met de stuurmannen en de bootsman. Nog meer zeilen willen we hebben, dus worden er plannen gemaakt voor extra zeilen rond de Royal. Ik lees de verzamelde werken van Toergenjew, luister naar Leonard Cohen, kijk uit over zee. Happy birthday wordt gezongen en verder? Verder golft de oceaan wel door, blijven de tradewinden wel waaien.
30 jaar, mijn twintiger jaren zijn over: tien jaar geleden zat ik nog op de kunstacademie, vierde eindeloze feesten op het havenpark Zierikzee, zeilen deed ik niet eens zo veel in die tijd. Na de kunstacademie was ik ziek van de hele kunstwereld en wilde alleen maar nog varen, varen, varen. Ik was niet op zoek naar roem maar naar vrijheid. Varen deed ik eerst in Nederland: in de Zeeuwse Delta, Ijsselmeer en het Wad en toen mijn kennismaking met de Tres Hombres. In Vlissingen lag het schip op het Sail de Ruyter festival waar ik ook lag met een tjalk. Of ik niet eens een keer mee kon, ja morgen was het antwoord. En daar begon het allemaal, van Vlissingen naar Den Helder, kruisend in een drukke Noordzee. Nog dat jaar zou ik mijn eerste oceaan oversteek doen en ineens was het allemaal duidelijk. Die ongelofelijke leegte, buiten de maatschappij, dagen alleen maar water: dit was het! Noem het romantiek, noem het het besef dat de mens maar zo iets kleins is in een groter geheel.
Nu meer dan tien oversteken later, vaar ik als kapitein op dit mooie schip. 30 jaar en zoiets moois mogen doen, dit had ik tien jaar geleden nooit kunnen bedenken. Ondertussen zoveel ervaringen verder, Suzan leren kennen, een dubbeldekker omgebouwd tot huis, muziek spelend waar het maar kan, zoveel reizen, zoveel mensen ontmoet, zoveel zee gezien.
En dan is er nog een groot nieuws wat ik graag zou willen delen vanaf zee, juist voordat ik vertrok voor deze oceaan rondtocht met de Tres Hombres kwamen we er achter dat Suzan zwanger was. Dit geeft ons een ongelofelijk gelukkig gevoel. Het is raar om op de Tres Hombres te zitten terwijl bij haar de eerste echo’s worden gemaakt, ze het hartje voor het eerst heeft horen kloppen, het is onwerkelijk om haar pas in Mei weer terug te zien op een of andere kade in Holland met een dikke buik, maar wat zullen we wuiven naar elkaar.
Eind Juni zal ik vader worden. Hier op het dek bouw ik samen met Jeroen de bootsman een wiegje. Hoe het wiegje er uit ziet? Als een schip: een zeilschip natuurlijk, gemaakt van spoelhout gevonden op de verschillende eilanden die we aandoen deze reis.
En waar zal ik zijn over tien jaar? Of als ik 60 ben? Misschien op een van de Ecoclippers die Jorne aan het voorbereiden is? Zeilend dicht bij huis door Nederland? Muziek en gedichten makend struinend door Nederland, door de wereld?
De toekomst ziet er misschien wel een beetje uit als de oceaan vandaag: vliegende vissen, blauwe luchten, 15 zeilen van dit schip gevuld met wind en verder 15 gelukkige mensen slingerend over een eindeloze zee. Het kan, en omdat dit nu is, dit nu echt is, dat er ondanks al die ruis als bijproduct van onze kapitalistische samenleving projecten als dit schip mogelijk zijn. Dat er nog steeds mensen zijn die op staan, de vraag stellen, energie steken in de bouw van zoiets prachtigs als dit schip, dat geeft hoop: hoop op een mooie toekomst. Hoop dat mijn kind later ook zal kunnen varen, zal kunnen leven op een planeet die er hier vandaag ook best mooi uit ziet.
Een zeegroet
Wiebe Radstake