9 juni 2023
- Logboek
Tres Hombres

Stockholmsyndroom (Lea Cognet)

Het is nu meer dan tien dagen geleden. Bijna twee weken sinds we in La Rochelle zijn aangekomen. De huid van mijn handpalm is aan het schilferen, mijn haar en vieze kleren zijn gewassen en mijn blauwe plekken zijn vervaagd. 

Maar ik kan het gewoon niet geloven. Ik probeer mezelf wijs te maken “Kom op, het waren maar negen dagen deze keer, misschien overdrijf je een beetje”. Maar ik mis het. Ik mis hun. Ik blijf me maar afvragen waar de boot is, ik kijk op de kaart en vraag me af of de nieuwe trainees het goed kunnen vinden met de rest van de bemanning en of het leven op zee hen bevalt. Wat voor eten is de kok aan het maken? Hoe is het weer? Houdt de reparatie die ik aan de voet van mijn kooi heb gemaakt? Hoeveel zeilen zetten ze? Kunnen ze sterrenkijken tijdens de vreselijke nachtwacht van middernacht tot vier? 

Ja, ik ben weer thuis op mijn kleine Franse platteland. Naar mijn normale landleven. Het is volop lente, elk veld is hoog en groen en de wind maakt prachtige golven op het oppervlak. Ha! Zeiltermen blijven in mijn hoofd hangen en bepalen alles. Het werd zo snel mijn thuis. Wat zorgt ervoor dat een plek als thuis voelt? Het leven aan boord kan niet echt als comfortabel worden beschreven, weet je? Hoe komt het dan dat we het missen? Zee-extase. Ik heb gehoord dat als je het eenmaal hebt geproefd, het je nooit meer loslaat. Nou, ik denk dat deze mensen gelijk hadden: ik voel me ontvoerd door de zee. Nog steeds hoog boven op de golven. Ik ontdekte deze tatoeage van een zeeman: “Hold Fast”  Vol betekenis, maar het zijn de juiste woorden: de zee houdt me vast.

Ik kwam vermoeid, pijnlijk en gebruind terug op land. Ik kwam vrolijk terug, hongerig naar meer. Negen dagen waren niet genoeg, nadat ik vorig jaar de langste reis heb gemaakt tussen La Rochelle en Kopenhagen. Maar als ik zie hoe moeilijk ik het vind om terug naar land te komen, vraag ik me af hoe de bemanning zich voelt na een hele etappe, een hele oversteek. Dat is waarschijnlijk ook de reden waarom ze nooit lang zonder een dek onder hun voeten blijven. Als het leven aan boord eenmaal je “normaal”is, wil je niet te lang op vaste grond blijven. Terug zijn aan land en in mijn normale leven betekent iets goeds: zeilen was een mogelijkheid en nu weet ik dat het kan. Hoe lang nog voordat ik weer ga zeilen?

 

Do you enjoy reading our crew’s adventures? Imagine being there when you enjoy our products at home!

Vergelijkbaar nieuws

A bounty without mutiny
30 augustus 2023
Logboek
Tres Hombres

A bounty, without mutiny (Cook Giulia Baccosi)

Have you ever asked yourself where do sailors go when they retire from the sea? What do they do? Let...
27 augustus 2023
Comic
Tres Hombres

Comic: deckhand Alina

Click on the images below to read the fifth part of our comic series!
Groen Water Zomer 2023 (Bootsman Hanjo van Weerden)
9 augustus 2023
Logboek
Tres Hombres

Groen Water Zomer 2023 (Bootsman Hanjo van Weerden)

Het is een heldere dag bij de monding van de Helford River, vlak bij Falmouth. Rond half acht wordt de...
30 juli 2023
Comic
Tres Hombres

Comic: first mate Arthur

Click on the images below to read the fourth part of our comic series!

Aanmelden nieuwsbrief

Als je je aanmeld voor de nieuwsbrief, informeren we je als eerste wanneer we nieuwe zeilroutes publiceren. De Fairtransport “Sailmail” staat bomvol spannende zeilavonturen, exotische producten en het laatste nieuws over de schepen en haar events. Deze mag je niet missen!