Rustig en met geduld zijn we erin geslaagd de Mona Passage binnen te varen.

Vier dagen om te wennen aan het ritme van ons schip en voor sommige ingewijden om de zachte schommelende beweging van de zware zwarte mama te begrijpen.
450 mijl vanaf Boca Chica in plaats van 100 om deze eerste stap ten noorden van Hispaniola te zetten voor de lange weg naar de Azoren. De weg linea recta is niet de weg die de combinatie van de wind en het schip koos.

Een passaatwind die een paar keer per dag draait om onze overstagstrategie te optimaliseren. Geen geweld maar 10 tot 15 kts.
De kustwacht van Puerto Rico meldde een gekapseisd schip aan op onze weg, ten zuidwesten van Mona eiland, natuurlijk passeerden we ‘s nachts naast de positie maar de radar staat aan.
Niets anders dan de donkere vorm van het eiland in het midden van de passage met een gloeiende achtergrond van Puerto Rico. De maan staat hoog, het zuiderkruis staat laag aan de horizon.

Jupiter en Venus flirten steeds dichter bij elkaar voordat ze samen de zee in duiken. De volgende nacht zagen we ook een lichtspoor als aurora borealis naar het oosten gaan, een glimmende lange staart achterlatend en een fonkelende ster als een kleine explosie, misschien een asteroïde. Maar de nacht erna was het een trein van 20 satellieten van blijkbaar een man die graag meer rommel in de ruimte gooit.

Nou, gisteren was een brede zwerm jan-van-genten op jacht naar vis, tonijnen sprongen uit het water en gevlekte Atlantische dolfijnen kwamen langs. Voor zijn plezier zat een van ons onder de boegspriet. De nieuwe trainee is verbaasd, hij ziet meestal natuurlijke habitat shows alleen op TV. Ik vraag me nog steeds af waarom hij onze groep gek blijft noemen sinds de eerste dag dat hij ons ontmoette aan de andere kant van het hek in de haven. Hij wachtte op toestemming om naar binnen te gaan. De arbeiders in de haven maken alle situaties hilarisch en dramatisch tegelijk.
De truc is, om serieus te lopen met een klembord en wat kopieën van zogenaamd officiële papieren onder je arm te roepen om de kapitein. Uiteraard ist dat niet de vrouw die voor hun staat.
Hoe dan ook, ik ondertekende en stempelde het.

Maar toen ik vroeg om de boeglijn als boeglijn te zetten, met de bedoeling de neus van de boot vasthoudend, negeerden de loods en de lijnenman mij tot mijn grote ergernis en de Spaanse ruiter raakte de pier. Verdomme. Kun je me vertellen, waarom je niet eerst een spring hebt gezet? Omdat het keesje van de boeg als eerste werd gegooid. En de dinghy duwde het achterschip om de kont naar de kade te draaien.

Ik vertrouw de bemanning meer dan wie dan ook. Na zoveel havens en ankerplaatsen raken we aan elkaar gewend en begrijpen we elkaar. Het maakt niet uit of er hard gewerkt moet worden of dat alles langzaam en zachtjes kan gaan.

Ik weet niet waarom ik veronderstelde dat het havenpersoneel ook naar de wind en zijn invloeden kijkt. Tot de laatste dag geloofde de loods niet dat we geen motor aan boord hebben, maar uit de toon van mijn stem begreep hij dat zijn bemanning onze lijnen niet meer mocht aanraken als we vertrokken. Dat is 80% van de tijd zo.
Het zijn altijd de mannen op de sleepboot of de vletterlieden die zich gerechtigd voelen om mij of de bemanning te vertellen wat er gedaan moet worden.
Ze menen het recht te hebben om een plan te hebben en dit niet te hoeven delen, om neerbuigend te zijn en te zeggen dat ik thuis voor de kinderen, die ik niet heb, moet zorgen. Ze denken harder te zijn. Ik blijf graag beleefd, maar mannen zouden soms ook hun mond moeten houden. Ik organiseer het dek graag zo rustig mogelijk en zij brengen alleen maar verwarring en chaos. Ik geef de bemanning graag de tijd om de dingen stap voor stap uit te voeren. Het is mijn taak om te anticiperen en rustig te blijven. En het is goed om niet te haasten, te schreeuwen en onze boot kapot te maken!

Het vertrek was heerlijk na nog een paar stempels op het laatste moment natuurlijk (Dom Rep stijl). Topsail, Top Gallant, Royal en Mainstay zeilen werden terwijl we nog afgemeerd lagen voorbereid.
We gooiden voor en achter los. Meer fokken gezet, afvallen richting het kanaal en weg waren we. Op koers en een klein duwtje van de bijboot om wendbaar te zijn en dat was het. Wat een team!
Er zijn maar weinig sleepbootbemanningen die zo goed samenwerken in de havens en dan gaan we gewoon en er zijn niet veel woorden nodig, ze maken geen lawaai,. En dat is prachtig.

De redenen waarom het leven leuk en “gek” kan zijn: vracht laden, als hardwerkende mensen met zweethanden de dag na aankomst, luisterend naar de bemanning die gebrekkig Spaans spreekt met de lokale bevolking, die alle administratie tot een nachtmerrie maakt, 3 dagen lang puzzelen terwijl je uitgeput een biertje drinkt na het werk, temidden van je gereedschap, de complete bemanning, die dierengeluiden en karikaturen maakt om andere deelnemers aan het lachen te maken, vanuit de dinghy het droppen van mensen midden in de lagune terwijl je de was gaat ophalen of ‘s nachts met de dinghy terug roeit naar het schip met een bemanningslid dat een lezing geeft over sterren en pizza’s. Een bemanningslid, buitenboord hangend in een bootsmanstoeltje slaat op een beitel, haar voeten in het water bengelend. Op dit moment voelt dat hier allemaal normaal. Er is veel gebeurd, als een groep van 15 of meer individuen creatief en gelukkig is, het leven gaat door, natuurlijk en rijk.

Dank aan onze kantoorploeg die de stoffige en lawaaierige Boca Chica stop zo kort mogelijk heeft gemaakt ondanks het 5u tijdsverschil. Dank aan Lawrence en het team die ons fantastisch ontvingen, zowel voor technische reparaties en een gezellig terrasbezoek aan het strand.

Bijna 30 ton meer aan boord vanaf hier tot Amsterdam. Dit gewicht zorgt voor een grotere traagheid, varend onder zeil dan voorheen. Het is beter om snel aan het roer te reageren als het de zeilen dat noodzaken. Het schip maakt minder slagzij.

Nieuwe Noord-Atlantische zeekaarten in de nav’room, de zon schijnt hard, de zorg voor het schip gaat voor altijd door, bijvoorbeeld het verspreiden van smakelijke teerlucht op het dek of het vervangen van lijnen die dreigen te breken. De weddenschap voor de geschatte aankomsttijd in Horta is gemaakt. Laten we kijken wie het grootste ijsje krijgt. Weinig zielen willen terug naar hun thuisland, terwijl anderen gek worden omdat het wel eens hun laatste reis op de Tres Hombres zou kunnen zijn.
Sommigen nemen ontslag of denken eraan. Anderen, zelfs moe en gewond, willen hun zeilleven nog niet veranderen. Weer anderen houden persoonlijke spirituele ceremonies voor elke etappe van deze reis om het bewustzijn tehet bewustzijn te creëren van wat een vertrek met zich meebrengt en hoe ermee om te gaan, en de magie van dag tot dag te beleven.
Waar we ook vandaan komen en wie we ook zijn, we zijn vastbesloten te watertanden bij elke zonsopgang of groene flits van de zonsondergang.
De bergketen vervaagt achter ons. Alle zeilen zijn omhoog, we zijn omgeven door een transparant intens donkerblauw, vol en door, hopend op walvissen op elk moment.

Cheers
AF

Do you enjoy reading our crew’s adventures? Imagine being there when you enjoy our products at home!