Als 2020 ons een ding geleerd heeft, is dat niet alles te plannen valt.

Zo verdwenen al mijn plannen die zich buiten het huis afspelen een voor een in een la. Eentje, gepland voor het eind van 2020 bleef echter al die tijd overeind: de oceaan oversteken met de Tres Hombres. De vraag naar vracht bleef gelukkig staan en het zou allemaal doorgaan. Toch bleef ik tot het laatste moment bang dat het zou worden afgelast. Eerst omdat ze twee weken langer in de haven van Den Helder bleven (mogen ze de haven niet uit?), later toen ze voor de kust van Rotterdam in plaats van verder naar het zuiden, opeens terug naar het noorden aan het zeilen waren (worden ze soms teruggefloten?).

Maar hier zit ik, op dag weet-ik-veel, op het dek in de zon in onze lounge, gemaakt van opgerolde dikke touwen. In de nachten vergezellen de maan, planeten en sterren ons aan de hemel en onder de boeg maakt het plankton zijn eigen sterrenhemel in het water. Af en toe hebben we geluk en komen de fairy dolphins ons
‘s nachts bezoeken, die door het oplichtende plankton als lichtflitsen onder het wateroppervlak voorbij komen.

Praktisch alle zeilen staan op (ik tel er nu zo’n zestien) om ons met een knoop of negen richting de Kaapverdische eilanden te brengen. Vanaf daar zeilen we westwaarts, richting Barbados. Zojuist in de mast geklommen om te oefenen en van het uitzicht te genieten. Zo meteen staat er een emmer zeewater klaar om een douche te nemen. Het is zoals ik hoopte: de zon aan de hemel en windje in de rug. Of blote-voeten-zeilen volgens de kapitein. Deze overtocht mag nog wel even duren.