We stevenen met een constante noordelijke wind in de richting van La Palma. Er waren momenten dat ik – en met mij andere trainees – wensten dat we er waren… Maar ons offer aan Neptunus heeft het tij volledig gekeerd. Onze ‘landmodus’ is vervangen door het ritme van de zee. Kloktijd is vervangen door de routine van 4 uur wacht (0.00 – 4.00 uur), 4 uur rust 6 uur wacht, 6 uur rust 4 uur wacht en zo de klok steeds rond. Het lijf is gewend aan de voortdurende bewegingen en dat maakt de lessen in old school zeilvaart, het klussen en genieten van sterrenhemels, fluoriserend plankton en de wisselende aanblik van de golven en luchten spectaculair.
Geen idee of er een echte zeeman in mij schuilgaat, maar het observeren wat er in de atmosfeer, met het schip in de hechter wordende groep en in mijzelf gebeurd is al opwindend genoeg, wat mij betreft. Ik kan een beetje zeilen, maar nu is het ook zaak om alle Engelse uitdrukkingen te kennen. ‘Get the slack out off the Braces!’ ‘Ease the course sheet!’ En zo zijn er nog een hele reeks anderen uitdrukkingen, die ik hier voor het eerst hoor.
De grootste uitdaging voor mijzelf is een keer de mast in de boel van bovenaf bekijken. Als ik daar dan de kans voor krijg tenminste, want waar je ook bent, er is altijd wat te doen.Ik geniet van het vakmanschap van de crew. En van de kameraadschap tussen mensen die allemaal van mening zijn dat het kapitalistische systeem waar we met zijn allen inclusief het goederentransport over zee – in zitten een schop onder zijn reet verdient. Maar mijn grootste respect gaat toch wel uit naar de motor die de Tres Hombres draaiende houdt: Soraia onze superkok. Onder ‘really tough conditions’ weet zij ons prachtige maaltijden voor te zetten. Daar zijn we inmiddels al ruim 500 fossielvrije zeemijlen mee vooruitgekomen! Moeite Obrigado, Soraia!