Ken je de kalenders met grote foto’s voor elke maand?
Deze bevatten kleurrijke foto’s van spectaculaire landschappen, schattige dieren of romantische motieven. Verrassend vaak zijn kalenders gevuld met foto’s van dolfijnen.

Ik vroeg me vaak af: Waarom juist dolfijnen? Het maakt niet uit of ze in de dramatische roodgekleurde zonsondergang springen, of ze door het blauwe water duiken of het schip aan haar boeg begeleiden, mensen schijnen ze zo leuk te vinden, dat ze elke maand graag een nieuwe foto van dolfijnen zien.

Ik had nog geen dolfijnen gezien toen ik op de Tres kwam, maar het was een ongelooflijk intense ervaring. Wij leken hen op hetzelfde niveau te ontmoeten.
Plotseling leek deze groep dolfijnen het schip een tijdje te volgen. De natte glanzende lichamen gleden dicht onder het oppervlak. Hier en daar sneed een teder gebogen driehoekige vin van een dolfijn de glinsterende zee, heel even maar, totdat ze weer vervaagden tot groenig glinsterende schaduwen in het water.
Er is geen zwaartekracht als ze onder de kiel van Tres van de ene naar de andere kant glijden. Zonder geluid schieten ze als welgevormde pijlen door het water waarbij ze alle drie de dimensies gebruiken om elkaar te passeren. Vaak is er niet meer dan een handbreedte ruimte tussen hen, maar ze botsen nooit. Ze volgen de Tres gemakkelijk. Altijd dansend rond haar boog met wisselende choreografieën. Soms zijn ze met twee of drie, soms zijn ze alleen. Hun pad komt samen en dan gaan ze weer uit elkaar voortdurend kruisen en buigen rond elkaar en het schip.
Er zijn geen regels voor hun optreden. Geen wetten of plannen dicteren hun bewegingen, ook al lijkt het alsof ze dansen op een stille melodie. Is het misschien de melodie van de golven, de wind en de stroming? Muziek die wij mensen kunnen horen en die ons zeker beweegt, maar die we niet kennen. Het is alsof we de muziek van een vreemde cultuur ontmoeten, die ons raakt en fascineert en die we kunnen bestuderen tot we het heel goed kennen, maar het wordt nooit zo intuïtief voor ons als iemand die in deze cultuur is opgegroeid.

We dansen met de Tres over de golven, en we passen ons aan aan de muziek op zee, maar we blijven vreemdelingen in een element waarin we alleen niet kunnen overleven. Dolfijnen daarentegen zijn thuis in dit element. Wij, mensen, kijken naar hen in hun natuurlijke omgeving. We zien hoe ze hoog uit het water springen alsof er geen zwaartekracht is en het volgende moment verdwijnen in de vloed van een golf. Er is geen moeite, om de hele dimensie van dat wijde blauw te volgen. Dolfijnen lijken een eenheid te zijn met het water dat hen omringt.
Misschien is dat waarom wij mensen het zo fascinerend vinden: Zij bewonen van nature de zee. Staan dolfijnen niet symbool voor de zachte stroom die een eenvoudig leven, dat alleen geregeerd wordt door de wet van de natuurkrachten met zich meebrengt, geleid door een melodie van de natuur die wij mensen al tijden niet meer horen in ons element omdat we zelf zoveel lawaai maken????

Susanne

Do you enjoy reading our crew’s adventures? Imagine being there when you enjoy our products at home!