9,5 jaar geleden ben ik bij Tres Hombres terechtgekomen als trainee. Emissievrij van Portugal naar Brazilië, van een middel naar een doel, een avontuur van twee maanden. Maar Tres Hombres, ze had me volledig in haar ban. Ze heeft me mijn liefde voor de zeeën op een nieuwe manier laten zien. Ik vond een vorm van activisme die ik met een gerust hart en vol vreugde kan beoefenen. Ik heb me aangesloten bij een gemeenschap waar sterke banden worden gevormd, door de manier waarop we samen leven en werken.

Er zijn vele jaren verstreken, vele mijlen zijn gevaren, maar ik heb mijn transatlantische cirkel met Tres Hombres nooit afgemaakt en het voelt als iets wat ik nog moet doen: De lading op halen op de eilanden tot het ruim vol is en deze terug over de oceaan te varen, missie volbracht. Een reis die al veel voor me betekende, zelfs voordat deze begon.

Maar er is meer. Het is algemeen bekend dat vrouwen ondervertegenwoordigd zijn in de  maritieme sector en zij vormen slechts 1% van de zeelieden wereldwijd. En hoewel we het in onze “zeilvracht bubbel” veel beter doen, zijn we meestal nog steeds in de minderheid. Bovendien heerst er een bekend patroon: hoe hoger je in de hiërarchie kijkt, hoe minder vrouwen je vindt. Maar deze winter op de Tres Hombres is het anders. We hebben een meerderheid van vrouwen aan boord, met een aandeel van 70% in de professionele bemanning. We hebben een vrouwelijke kapitein, eerste stuurman, bootsman, twee matrozen en drie tot vier trainees.

Voor ons aan boord voelt het normaal om het schip dag in dag uit met deze bemanning te runnen. Het zijn de interacties met de buitenwereld die ons regelmatig aan deze ongewone situatie herinneren. We zien het in de verbaasde gezichten van de lijnwerkers wanneer we een commerciële haven binnenkomen. We zien het in de verwarring van de douanebeambte die standaard de oudere man met de grootste baard aanspreekt in zijn zoektocht naar de kapitein, om er vervolgens achter te komen dat hij te maken heeft met de jonge vrouw die er naast staat.

Maar ook onze interne dynamiek voelt anders dan wat ik heb ervaren in elke andere bemanning. Samen handhaven we een omgeving waarin we onze vaardigheden kunnen tonen en onze kennis kunnen delen zonder te concurreren. Waar leermogelijkheden gelijk verdeeld zijn. Waar we slagen omdat we niet bang zijn om te falen. Waar we onszelf kunnen zijn zonder angst om beoordeeld te worden en ruimte krijgen om boven onszelf uit te groeien. We spreiden onze vleugels wijd, geen noodzaak om te krimpen, geen noodzaak om te verbergen. Waar wederzijds respect de regel is en chauvinistisch gedoe afwezig is, vinden we vrede en vrijheid. Onze geesten worden opgetild, onze creativiteit vonkt, ons gelach klinkt en onze vlammen branden fel.

Nu zijn we op weg naar huis en thuis wachten nieuwe hoofdstukken en uitdagingen op ons. Een zeeman (of een zeevrouw) is aan het einde van een Noord-Atlantische oversteek een uitgeput wezen, maar onder de vermoeidheid neem ik een immense kracht mee uit deze ervaring, een bron van energie en optimisme voor de toekomst.

Dank je wel.